معرفت سال بيست و يكم ـ شماره 182 ـ بهمن 1391، 83ـ96
طاهر على محمدى*
الهه خاكسارى**
چكيده
حضانت عبارت است از اقتدارى كه قانون به منظور نگهدارى و تربيت اطفال تا زمان رسيدن به بلوغ و رشد، به پدر و مادر اعطا مى كند. به دليل اهميت حضانت در بعد تربيتى و تأثيرگذارى آن در آينده فرزند از يك سو و پرسش هاى فراوانى كه در اين باره وجود دارد از سوى ديگر، اين پژوهش انجام شده است. در اين پژوهش كه به روش توصيفى ـ تحليلى تدوين شده، اين نتيجه به دست آمده كه برخلاف مشهور فقهاى اماميه و مطابق با ماده 1169 (اصلاحى 1382) قانون مدنى، در صورت حيات والدين، حضانت كودك تا هفت سالگى به عهده مادر و بعد از آن به عهده پدر مى باشد و در اين خصوص تفاوتى هم ميان پسر و دختر نيست. اگر فقط يكى از آن دو زنده باشد، نسبت به ساير خويشاوندان در سرپرستى كودك اولويت دارد. در صورتى كه هيچ يك از پدر و مادر زنده نباشند، حضانت به جدپدرى مى رسد و در صورت عدم وجود ولىّ، مسئوليت متوجه خويشاوندان به ترتيب تقدم در ارث برى مى شود.
كليدواژه ها: حضانت، كودك، پدر، مادر، فقها، قانون مدنى.
