آيت‏اللّه علّامه محمدتقى مصباح

سال بيست و چهارم ـ شماره 216 (ويژه كلام)

آيت اللّه علّامه محمدتقى مصباح

چكيده

اين مقال در مقام بيان ويژگى هاى شيعيان واقعى از زبان اميرمؤمنان على عليه السلام است. برخى از ويژگى هاى شيعيان واقعى عبارتند از: همواره ذكر خدا بر زبانشان جارى است، از دنيا رويگردانند، آثار توجه به خدا در چهره آنان هويداست، راهبان شب و شيران روز هستند. حليم و بردبارند. كريم و بزرگوارند. زمين را فرش خود، آب را عطر و قرآن را شعار خود قرار داده اند. در ميان مردم گمنام هستند. نسبت به پست و مقام دنيايى بى اعتنا هستند. شرّ ايشان به كسى نمى رسد. دل هايشان غمناك و خواسته هايشان اندك است. به كسى اظهار نياز نمى كنند. گشاده رو و با خوش رويى با مردم برخورد مى كنند. داراى عزت نفس هستند. نيازهايشان اندك و به لقمه نانى اكتفا مى كنند.

كليدواژه ها: شيعيان، رضوان الهى، ايمان مدارى، كرامت و حلم، آزمندى و خشم.

سال بيست و چهارم ـ شماره 213 (ويژه اقتصاد اسلامى)

آيت اللّه علّامه محمدتقى مصباح

چكيده

اين مقاله به شرح و تفسير اوصاف و ويژگى هاى شيعيان واقعى در كلام معصومان عليهم السلام مى پردازد. ازجمله مهم ترين ويژگى كه مى توان به واسطه آن شيعيان واقعى را شناخت، رسيدگى آنان به يكديگر، به ويژه توجه شيعيان به فقرا و رسيدگى به آنان است. همچنين از ديگر ويژگى هاى شيعيان اينكه به قدر نياز و ضرورى از دنيا بهره مى گيرند. ازآنجاكه بندگان خالص خدا، قيامت را باور دارند و نگران فرجام خويش در قيامت هستند، سخت به عبادت و بندگى خدا مشغولند و همه همت آنان فراهم سازى توشه براى آخرت است. نيمه هاى شب سر به آستان ربوبى مى سايند و از ترس عذاب اخروى، زارى مى كنند. گويا مست و مدهوشند كه اين امر ناشى از باور به آخرت و فرجام قيامت است. البته، شيعيان واقعى همواره قدرشناس نعمت هاى بيكرانى هستند كه خداى متعال به ايشان ارزانى داشته است.

كليدواژه ها: نعمت، شيعيان واقعى، آثار بندگى، معادباورى.

آيت اللّه علّامه محمدتقى مصباح

چكيده

سعادت حقيقى انسان در گرو ايمان و عمل صالح است. اگر انسان ايمان داشته باشد، اعمالش پذيرفته مى شود، در غير اين صورت، از سعادت اخروى محروم خواهد بود.

     دلبستگى به زندگى دنيايى موجب مى شود كه انسان نعمت هاى خدا را محدود به نعمت هاى مادى ببيند. ازاين رو، وقتى به نعمتى مى رسد مى پندارد خدا به او عنايت كرده، اما وقتى از آن محروم مى شود، مى پندارد كه مورد بى مهرى خدا قرار گرفته است. اين در حالى است كه نعمت هاى معنوى ازجمله ايمان به ولايت و معرفت و محبت، نعمت هاى اصلى خداى متعال هستند و با نعمت هاى مادى قابل قياس نيستند. در روايات، حرمت مؤمن از حرمت كعبه، بلكه بسى بيشتر شمرده شده است. همچنين سركشى از مؤمن و عيادت آنان اجر و قرب فراوانى دارد.

كليدواژه ها: سعادت، مؤمن، ايمان، ولايت، كفر، شقاوت.