سال بيست و دوم ـ شماره 186 ـ خرداد 1392، 15ـ21
در گفت وگو با دكتر سيدحسين شرف الدين1
چكيده
سبك زندگى، از جمله مفاهيم رايج در علوم اجتماعى است كه در مقام معرفى برخى از واقعيت هاى فرهنگى جامعه به كار مى رود. تلقى «سبك» به عنوان شيوه، الگو، آيين، راه و رسم، نظم، قاعده و به تعبير برخى داستان زندگى در فرايندهاى جارى و پويش هاى مكرر و تجديدشونده، با فضاى فرهنگى و انديشه اى جامعه ما تناسب بيشترى دارد.
سبك در مقام تحقق امرى ترجيحى، تعينى، تجربى، تراكمى، نهادينه، تاريخى و ميان نسلى است. در مقام استقرار و براى نسل هايى كه بدان ارجاع مى دهند، ماهيت قاعده اى، هنجارى، توصيه اى و مناسكى دارد. در سطح فردى و روان شناختى، گاه از آن به منش، تيپ روانى و شخصيتى و عادت واره تعبير مى شود. در هر جامعه، معمولاً تنوعى از سبك ها و خرده سبك ها به اعتبارات مختلف رواج دارد. برخى سبك ها به دليل عموميت و ارجاع جمعى، كلان الگو شمرده مى شوند. مفهوم سبك به لحاظ گسترده معنا، تقريبا همه عناصر و مؤلفه هاى عينى و نمادين را دربر مى گيرد، اگرچه غالبا به جلوه هاى رفتارى و نمودهاى عينى تقليل يافته و تعريف مى شود.
امروزه رسانه هاى جمعى، يكى از مجارى مهم و در مواردى بى بديل، در فرايند انتقال، تثبيت، تغيير، توجيه و حتى توليد سبك هاى زندگى شمرده مى شوند و اين گفت وگو به اين موضوع مى پردازد.
كليدواژه ها: سبك، رسانه، هنجار، الگو، عادت واره، فرهنگ، جامعه پذيرى.
