* علی ملکوتی‌نیا / دکترای تخصصی علوم و معارف نهج‌البلاغه دانشگاه قرآن و حدیث alim2200@gmail.com
زینب‌سادات نیکویی روزبهانی / کارشناسی علوم حدیث دانشگاه قرآن و حدیث Z.sadat@mihanmail.ir
دريافت: 11/06/99 پذيرش: 20/12/99
چکيده
نتیجة مطالعات و تحقیقات دربارة بی‌میلی خانواده‌های ایرانی به فرزندآوری، نشان می‌دهد که نوعی تغییر در نگرش‌ها، تمایلات و ایستارهای خانواده‌های ایرانی معاصر نسبت به کُنش فرزندآوری صورت گرفته است. آنان دغدغه‌ها و نگرانی‌های مهمی دارند که در حوزه‌های اقتصادی، فرهنگی ـ اجتماعی و زیستی قابل مطالعه و ارزیابی است. در این میان، «خودحمایتی / خودحفاظتی»، مهم‌ترین دغدغه در استدلال برای کم‌فرزندآوری از سوی همسران اعلام شده است. مقالة حاضر می‌کوشد با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی نشان دهد که خودحمایتی همسران، ازجمله متغیرهای تأثیرگذار در بی‌میلی خانواده‌ها به فرزندآوری است. ولی در بررسی دقیق‌تر با رویکرد اسلامی، دلیل خودحمایتی با اشکالات و پیامدهایی همراه است که اعتبار و وجاهت آن را نزد مدعیان و حامیان آن، زیرسؤال مي‌برد. ازاین‌رو، شایسته است در تمسک به خودحمایتی در توجیه عدم تمایل به فرزندآوری از سوی زنان و مردان جامعة معاصر، تجدیدنظر صورت پذیرد، تا زمینه برای فرزندآوری و افزایش جمعیت جوان و کارآمد ایران اسلامی در سطح وسیع‌تری فراهم گردد.
كليدواژه‌ها: اخلاق فرزندآوری، خودحمایتی همسران، بی‌میلی به فرزندآوری، خانواده، رویکرد اسلامی به افزایش جمعیت.
