معرفت سال بيست و دوم ـ شماره 188 ـ مرداد 1392، 57ـ74
حسن رهبر1
قاسم كاكايى2
چكيده
معرفت شناسان معمولاً سه معنا را در مورد معرفت به كار مى برند. آشنايى، مهارت و معرفت گزاره اى، سه معناى معرفت را تشكيل مى دهند. با وجود اين، اكثر معرفت شناسان، معرفت گزاره اى را موضوع فلسفه قلمداد مى كنند. اين مقاله كه به روش اسنادى و كيفى نگاشته شده است، مى كوشد ضمن تبيين هريك از معانى معرفت، به بررسى معرفت گزاره اى به طور خاص بپردازد و بر اساس تعريف سنتىِ معرفت به باور صادق موجه، شروط سه گانه اين تعريف و نظرات در باب آنها را مورد كندوكاو قرار دهد. يافته هاى اين پژوهش نشانگر اين نكته است كه شروط سه گانه با اشكالاتى از منظر برخى معرفت شناسان روبه روست و با وجود اجماع نسبى در باب تعريف معرفت با شروط سه گانه، از زمان گتيه به بعد اين تعريف دچار چالش گرديد و شروط سه گانه براى تعريف معرفت ناقص پنداشته شد.
كليدواژه ها: معرفت شناسى، معرفت گزاره اى، باور، صدق، توجيه، نظريه هاى صدق، نظريه توجيه.
