ماهنامه علمى ـ ترويجى در زمينه علوم انسانى دى 1395
محمد عباس زاده جهرمى / استاديار گروه معارف اسلامى دانشگاه جهرم m_abas12@yahoo.com
دريافت: 22/5/94 پذيرش: 11/4/95
چكيده
دلال به معناى ناز و عشوه در كنار اظهار نياز و در خواست حاجت، دو روى يك سكه در لسان ادعيه اهل بيت عليهم السلام به كار گرفته شده اند. دلال گاهى به صورت نديدن خود يا كم مطرح كردن خود و كارهاى خود بيان مى شود؛ گاهى با زبان گله و شكايت؛ گاهى با درد دل كردن و گاهى به صورت اظهار مخالفت با محبوب نمود پيدا مى كند. هدف نوشتار، تبيين ادب اظهار و بيان اين گونه تعابير در پيشگاه ربوبى است.
ريشه و بنيان دلال را مى توان در عشق بازى با خداوند و ناز كردن به منظور جلب توجه بيشتر در بارگاه ربوبى جست وجو كرد. ازاين روى، كسى كه به اين مقام قرب دست پيدا كرده است اجازه دارد با اين ادبيات با محبوب خود سخن گويد.
ادب در پيشگاه ربوبى اقتضا دارد كسى كه به مقام قرب ره نيافته است، حريم ها را نگه دارد و كلام دلال گونه پيشوايان دين را از زبان آنان و به نيت ايشان به زبان جارى كند.
كليدواژه ها: دلال، ادلال، دعا، عشق به خداوند، آداب نيايش.