معرفت سال بيست و يكم ـ شماره 179 ـ آبان 1391، 7ـ14

آيت اللّه علّامه محمدتقى مصباح

چكيده

اين مقال شرحى است بر كلام سيدالساجدين در مناجات... . اين بحث بازتفسيرى بر مفهوم قرب الهى است. قرب گاهى بر مصاديق جسمانى و گاهى بر ادراكات غيرطبيعى و مجرد حمل مى شود. اين مفهوم از شايع ترين اصطلاحات در معارف اسلامى و اديان توحيدى است. در يك برداشت، قرب به قرب خداوند، قرب جسمانى و مكانى و يا زمانى نيست، بلكه مراد قرب و نزديكى معنوى به خداست. در برداشت دوم، قرب الهى امرى معنوى، واقعى، به معناى در نزد خدا بودن است؛ نه به معناى اعتبارى. در برداشت سوم، قرب، به معناى تكوينى است كه هم بندگان خدا از آن برخوردارند. اينكه خداوند لحظه به لحظه افاضه وجود مى كند به متوقف بر قرب الهى است.

  مراد از تقرب به خدا در پرتو عبارات دينى است كه انسان به مرتبه اى مى رسد كه خداوند را بهتر شهود و درك مى كند. هرچند مشاهده خداوند با چشم دل، داراى مراتبى است.

كليدواژه ها: قرب، قرب الهى، شهود خداوند، قرب تكوينى، چيستى قرب.