مسيحيت

سال بيست و هشتم ـ شماره پنجم، پياپي 260 (ويژة اديان)

مسعود عسگري / دکتری فلسفه دانشگاه اصفهان    masoudasgary9@gmail.com
دريافت: 11/10/97                    پذيرش: 24/02/98
چكيده
مسيحيت از منظر هگل در سه دوره  قابل بررسي مي‌باشد: برن، فرانكفورت و ينا. برن و فرانکفورت متعلق به دورة جواني هگل يا نوشته‌هاي كلامي او محسوب می‌شوند، اما ينا به دوره كمال هگل تعلق دارد و او در آنجا فلسفة خويش را بنا مي‌سازد.    
هگل در برن مسيحيت را در تقابل با يونان باستان قرار می‌دهد و بیان می‌کند که برخلاف يونان كه دين آزادي است، مسيحيت به واسطة ايجابيتي كه در ذات آن می‌باشد، به مجموعه‌اي از قوانين الزام‌آور تبديل شده، كه نفي آزادي را به همراه مي‌آورد. او در اين دوره، مسيح را با سقراط مقايسه مي‌كند و می‌گوید: برخلاف مسيح كه به رستگاري فرد مي‌انديشد، سقراط عموم و رستگاري جامعه را مدنظر دارد، و به اين دليل سقراط را برتر از مسيح مي‌داند، اما در فرانكفورت نگاه او تعديل مي‌شود و تلقي مثبتي از مسيحيت پيدا مي‌كند. او آنجا تأکید دارد كه مسيح عشق را جايگزين احكام تنجيزي يهوديت مي‌كند و اين رستگاري انسان را به همراه دارد و سرانجام در ينا كه متعلق به كمال و پختگي اوست، هگل می‌گوید مسيحيت حقيقت مطلق است، همچنان‌كه فلسفه حقيقت مطلق است. تفاوت اين دو، تنها در نحوة بيان است. مسيحيت حقيقت را به شكل تمثيل و كنايه بيان مي‌كند و فلسفه به شكل انديشة ناب. البته او در انتها نتيجه مي‌گيرد كه نياز به فراروي از مذهب و رفتن به سمت‌وسوی فلسفه حس می‌شود؛ چراکه مسیحیت انديشة مجسم است نه ناب، و تنها فلسفه است كه حقيقت را به شكل ناب عرضه مي‌كند. مقاله حاضر به روش تحليلي ـ توصيفي به بررسي اين سه دوره مي‌پردازد.
كليدواژه‌ها: خدا، مسيحيت، ايجابيت، متناهي، نامتناهي.
 

سال بيست و ششم ـ شماره 242 ( ويژه روانشناسي )

محمد فولادي / دانشيار گروه جامعه‌شناسي مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني ره       fooladi@iki.ac.ir

سال بيست و پنجم ـ شماره 230 (ويژه دين شناسى)

عباس عيسى زاده / كارشناس ارشد مديريت رسانه دانشگاه تهران (پرديس فارابى)                 a.isazadeh111@ut.ac.ir

سيدحسين شرف الدين / دانشيار مؤسسه آموزشى و پژوهشى امام خمينى قدس سره                     sharaf@qabas.net

سيدحسين اخوان علوى / استاديار دانشگاه تهران (پرديس فارابى)                    akhavan_alavi@ut.ac.ir

دريافت: 19/6/95               پذيرش: 11/10/95

چكيده

اسلام هراسى، كه در دو دهه اخير، بيشتر به «ترس يا تنفر از اسلام و در نتيجه، ترس و تنفر از همه مسلمانان» تعريف مى شود، پديده اى است متشكل از ابعاد گوناگون تاريخى، فرهنگى، اجتماعى و سياسى كه درك صحيح آن مستلزم نگاهى چندوجهى است. در اين مقاله، با استفاده از روش توصيفى ـ تحليلى و با گردآورى اطلاعات از منابع متعدد كتابخانه اى، «ريشه هاى تاريخى و علل اسلام هراسى معاصر» بررسى شده است؛ از ريشه هاى مهم تاريخى، نظير جنگ هاى صليبى در قرون وسطا، كشورگشايى ترك هاى عثمانى پس از آن و نيز استعمارگرى ملل اروپايى در سده هاى 18 و 19 ميلادى، تا تبيين و تشريح علل و زمينه هاى بروز اين پديده. به طور كلى، علل و عوامل بسيارى در شكل گيرى اسلام هراسى نقش داشته اند كه جهل و ناآگاهى از اسلام و عدم شناخت دقيق آن يكى از مهم ترين آنهاست. علت عمده ديگر ترس ريشه اى از اسلام در غرب است. علاوه بر اين دو مورد، در انتهاى مقاله، با بهره گيرى از منابع متعدد، يازده علت فرعى ديگر نيز به اختصار ذكر شده است.

كليدواژه ها: اسلام هراسى، اسلام، غرب، مسيحيت، جنگ هاى صليبى، دشمن سازى.

معرفت سال بيست و دوم ـ شماره 188 ـ مرداد 1392، 29ـ42

محمدعلى محيطى اردكان¹

چكيده

يكى از بحث هاى مهمى كه ذهن انديشمندان اسلامى و غربى را به خود مشغول كرده است، مسئله ارتباط علم و دين است. با پيشرفت روزافزون علوم طبيعى و انسانى، سؤل هاى زيادى درباره ارتباط اين علوم با دين مطرح مى شود. آگاهى از تاريخچه اين بحث مى تواند نقش بسيار مؤثرى در بررسى موضوع ارتباط علم و دين داشته باشد. اين مقاله با روش توصيفى ـ تحليلى، با برشمردن بسترهاى چالش زاى موضوع علم و دين در جهان غرب و روند تاريخى اين بحث تا قرن حاضر، به اين نكته دست يافته است كه هرچند شروع اين بحث در ابتدا به دلايل مختلفى به غرب بازمى گردد، ولى در عالم اسلام از چشم اندازى ديگر و با عنوان «رابطه عقل و دين» مطرح شده است و مسئله رابطه علم و دين به شكلى كه در جهان مسيحيت مطرح بوده، نه به عنوان مسئله، بلكه به مثابه موضوعى وارداتى مورد بحث انديشمندان مسلمان قرار گرفته است. علاوه بر آن، اين بحث در جهان اسلام، بيشتر ميان علوم انسانى و دين مطرح شده است.

كليدواژه ها: پيشينه، علم و دين، اسلام، مسيحيت، غرب.