توكل و پيوند آن با معرفت الهى از منظر امام حسين(عليه السلام)
عليرضا تاجيك
چكيده
نوشتار، تحقيقى كلامى ـ اعتقادى است كه ساختارِ جالبِ توجه آن، نتايجى تربيتى دارد. نويسنده بر آن است كه بسيارى آموزه هاى دين، و از جمله توكل، از يك سوى ريشه در توحيد دارد و با صفات خداوندى درآميخته است، و از ديگر سوى، با مخلوقات و مختصات وجودى آنان درمى پيوندد، و بدين ترتيب كوشيده تا با استمداد از امام حسين(عليه السلام) و كلمات و سيره ايشان اين مهم را سامان دهد.
نويسنده پس از بررسى لغوى و اصطلاحى واژه توكل، خاستگاه اين آموزه را ابتدا در مقام الوهى و صفات خداوندى كاويده، و سپس آن را با نظر به مقتضيات وجودى مخلوقات، پژوهيده است، و به اين شيوه با ترسيم نظامى شكوهمند در عالم تكوين، ربط و فقر همه مخلوقات، و به ويژه انسان را به خداوند، خاستگاه حقيقى توكل دانسته است. شيوه توكل و مراتب مافوق آن، بخش بعدى تحقيق را تشكيل داده و پس از آن كاوشى در مهم ترين آثار تربيتى اين آموزه صورت گرفته است.
