حق وتو از ديدگاه حقوق بين‌الملل و اسلام
سيداحمد مرتضايى
(دانش‌آموخته حوزه علميه و كارشناس ارشد حقوق)
چكيده
بر اساس منشور سازمان ملل متحد، شوراى امنيت داراى 10 عضو غيردايم و 5 عضو دايم است. اعضاى دايم شورا داراى حق «وتو» هستند. از ابتداى تأسيس سازمان تاكنون، نسبت به اين حق، نظريات متفاوتى اظهار شده و بيشتر اين نظريات، مخالف اين حق بوده‌اند. اكنون، كه اين مخالفت‌ها شدت يافته، برخى از كشورها مدعى استحقاق برخوردارى از حق وتو هستند. علاوه بر ايرادهاى حقوقى و تناقضات نظرى و عملى، حق وتو از ديدگاه اسلام نيز پذيرفته نيست؛ زيرا اين حق بر اساس قدرت قدرتمندان آن زمان و در قالب يك قانون، به پنج كشور اعطا شده و موجب تسلّط و تفوّق بر ساير كشورها گرديده است. از اين‌رو، براى بررسى اين حق و جايگاه آن در اسلام، «قانون و قانون‌گذارى»، «قدرت» و «اصل ولايت و عدم ولايت» با رويكردى دينى و اسلامى بررسى و بر اساس هريك، ناسازگارى حق وتو با اسلام و عدم مشروعيت آن اثبات مى‌شود.
كليدواژه‌ها: شوراى امنيت، عضويت دايم، حق وتو، امتياز ويژه، قدرت، اسلام، قانون و قانون‌گذارى، اصل ولايت.
