اخلاص

سال بيست و هشتم ـ  شماره هفتم، پياپي 262 (ويژة جامعه‌شناسي)

آيت‌الله علامه محمدتقي مصباح
چكيده
در ادامة خطبة پرهيزگاران به روايت نوف بكالي اميرمؤمنان علیه السلام دربارة سه نشانه و ويژگي ديگر شيعة واقعي مي‌فرمايند: «لَا يَدْخُلُ‏ فِي‏ الْأُمُورِ بِجَهْلٍ،‏ وَلَا يَخْرُجُ مِنَ الْحَقِّ بِعَجْزٍ. إِنْ صَمَتَ لَمْ يُعْيِهِ الصَّمْتُ، وَإِنْ نَطَقَ لَمْ يُعْبِهِ اللَّفْظُ، وَإِنْ ضَحِكَ لَمْ يَعْلُ بِهِ صَوْتُهُ»؛ ندانسته به كاري دست نزند و به ‌سبب درماندگي از حق بيرون نشود. اگر سكوت كند، از سكوت خسته نشود و اگر سخن گويد از گفتن درنماند و اگر بخندد، صدايش بلند نشود . از منظر اميرمؤمنان علیه السلام مؤمن راستين و شيعة پرهيزگار با شناخت و آگاهي كارهاي خود را انجام مي‌دهد و از روي ناداني و جهل قدم در راه نمي‌نهد. وي سرسپردة حق است و هيچ عاملي او را از حق بازنمي‌دارد و هنگام حركت در مسير حق استوار و مستحكم است و احساس ناتواني و درماندگي نمي‌كند؛ زیرا رفتار او آگاهانه و سازنده و برخاسته از منطق صحيح است. اگر تشخيص داد سكوت كند، و سكوت را به مصلحت خود و حق يافت، از سكوت‌كردن خسته نمي‌شود. در مقابل، هرگاه سخن‌گفتن را وظيفه و تكليف خود دانست، سخن مي‌گويد و سخن‌گفتن او را ناتوان نمي‌سازد.
كليدواژه‌ها: شيعيان واقعي، رفتار آگاهانه، اختيار و آزادي، سكوت، اخلاص.