معرفت سال بيست و يكم ـ شماره 175 ـ تير 1391، 73ـ86
على اصغر افتخارى نژاد*
مهران رضائى**
چكيده
يكى از مسائلى كه از ديرباز در حوزه دين پژوهى مطرح بوده، مسئله رابطه علم و دين و تعارض يا تعامل اين دو است. سنجش مناسبات علم و دين از جمله مباحث كلام جديد نيز به شمار مى رود. اين مقاله در پى آن است كه با رويكرد توصيفى ـ تحليلى، به بررسى مناسبات علم و دين از منظر امام خمينى قدس سره، به عنوان يكى از بزرگ ترين متفكران معاصر دينى، بپردازد.
بر اساس اين تحقيق، امام خمينى قدس سره، كسانى را كه قايل به تعارض ميان علم و دين هستند به شدت مورد انتقاد قرار مى داده است. امام قدس سره تعارضاتى را كه در برخى مواقع بين علم و دين به وجود مى آيد، ظاهرى و صورى مى دانند. ايشان علم جداى از دين را نه تنها منشأ سعادت نمى داند، بلكه آن را عامل شقاوت انسان عنوان مى كنند. علم و دين همانند دو بال عمل كرده و اين قابليت را خواهند داشت كه تمامى نيازهاى بشر را پاسخگو باشند. بر اين اساس، ما برآنيم تا با ارائه كليتى از مبانى علمى ـ دينى امام قدس سره، چگونگى رابطه اين دو مقوله مهم را تبيين نماييم.
كليدواژه ها: امام خمينى قدس سره، علم، دين، تعارض، سازگارى، حوزه، دانشگاه.
