@article {
author = {, Mohammad rasuol},
title = {جستارى در مسئله تشبیه و تنزیه در کلمات ابن‏ عربى و شارحان وى},
journal = {معرفت 161، اردیبهشت 1390},
volume = {20},
number = {2},
pages = {31-},
year  = {2011},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1023-6015},
eissn = {2980-8383},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {جستارى در مسئله تشبیه و تنزیه در کلمات ابن‏ عربى و شارحان وى},
abstract_fa ={در قرآن کریم صفاتى به خداوند نسبت داده شده است که عینا در مورد مخلوقات نیز کاربرد دارد. بحث در مورد معانى این صفات و حقیقت آنها زمانى که در مورد خداوند به کار مى‏رود، از دیرباز در بین دانشمندان اسلامى رواج داشته است. أخذ معناى ظاهرى آیات، ذهن را به سوى تصویرى انسان‏گونه و جسمانى از خداوند و تشبیه مطلق سوق مى‏دهد و عطف نظر به جنبه‏هاى نقص و امکانى این صفات، زمانى که در مورد موجودات انسانى به کار مى‏رود، انسان را به تنزیه مطلق ذات واجب تعالى از این صفات متمایل مى‏سازد. در کنار این شیوه تنزیهى و تشبیهى صرف، طریق دیگرى نیز در عرفان نظرى مطرح است که با ابتناء بر نظریه وحدت شخصیه وجود و تمایز احاطى حقّ از مخلوقات، هم تمایز و غیریت حقّ تعالى و مخلوقات در این صفات را مى‏پذیرد و هم عینیت آن دو در برخى مراتب تجلیات ذات حقّ را اثبات مى‏کند.
     این نوشتار با نگاهى به برخى مبانى معرفت‏شناختى و هستى‏شناختى این دیدگاه، به بررسى طریق جمع بین تشبیه و تنزیه که از سوى ابن‏عربى و شارحان وى عرضه شده، مى‏پردازد.},
keywords_fa = {تشبیه ,وحدت شخصیه ,تنزیه ,مشبّهه ,معطّله ,تمایز احاطى ,ابن‏ عربى ,},
url = {https://marifat.nashriyat.ir/node/2333},
eprint = {}
}