TY  - JOUR
ID  - 2781
TI  - قاعده لطف و ادلّه نقلى آن
JO  - مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)
JA  - 2
LA  - fa
SN  - 1023-6015
AU  - Seyed jamalodin, 
AD  - کارشناس ارشد - علوم حدیث گرایش کلام. پژوهشگر پژوهشکده کلام اهل بیت
AU  - Mohammad Taghi, sHAKER
AD  - استادیار - پژوهشگاه علوم اسلامی امام صادق علیه السلام
Y1  - 2014
PY  - 2014
VL  - 22
IS  - 12
SP  - 27EP  - آیات ,روایات ,وجوب ,قاعده ,لطف ,DO  - 
AB  - «لطف»، به عنوان یکى از قاعده هاى مهم و تأثیرگذار در علم کلام، عبارت است از هر آنچه که مکلف با آن، به انجام فعلِ طاعت نزدیک، و از معصیت دور گردد و در اصلِ توان مکلف بر انجام فعل، دخیل نبوده و به حد اجبار نرسد. معتزله از طرف داران این قاعده هستند و اکثر آنان فعل لطف را بر خداوند واجب مى دانند. اشاعره در مقابل، منکر این قاعده هستند و اساسا چیزى را بر خداوند واجب ندانسته و به تبع، لطف را نیز بر خداوند واجب نمى دانند. اکثر علماى امامیه، قایل به وجوب لطف بر خداوند هستند و مسائلى مانند وجوب نبوت و وجوب وجود امام معصوم در هر عصر و زمان را با آن اثبات مى کنند. کاربرد این قاعده در علم کلام گسترده بوده و کسانى که قایل به وجوب لطف هستند، وجوب تکلیف شرعى، حسن آلام ابتدایى، وجوب وعده و وعید، وجوب عصمت انبیا، وجوب بعثت انبیا و وجوب نصب امام را با این قاعده اثبات مى کنند. آیات فراوانى از قرآن وجود دارد که به غایات و مبادى لطف اشاره دارد، اما اکثر آنها دلالت بر وجوب لطف بر خداوند ندارد. روایات فراوانى در باب بعثت انبیا و خالى نبودن زمین از حجت خدا وجود دارد که دلالت بر لطف بودن این افعال از جانب خداى متعال مى کند، اما دلالت بر وجوب این افعال و وجوب هرگونه لطف به گونه عام از جانب خداوند متعال ندارد. روش پژوهش تحلیلى ـ توصیفى مى باشد.
UR  - https://marifat.nashriyat.ir/node/2781
L1  - https://marifat.nashriyat.ir/sites/marifat.nashriyat.ir/files/article-files/3_OP_8.PDF
ER  -