@article {
author = {, Mahdi},
title = {درآمدى بر وحدت وجود در فلسفه هند},
journal = {معرفت 113، اردیبهشت 1386},
volume = {16},
number = {2},
pages = {99-},
year  = {2007},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1023-6015},
eissn = {2980-8383},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {درآمدى بر وحدت وجود در فلسفه هند},
abstract_fa ={در برخى از مکتب هاى فلسفى هند، تعالیم قدّیسان آن مکتب مبتنى است بر اینکه انسان جزء و ذرّه اى از کلى است که در آرزوى پیوند با آن است و آن کل نیز جداى از خود او نیست. به عبارت دیگر، خداى هندیان «درونى» است و هستى جهان «توهّمى» بیش نیست. آنچه از شارحان این مکاتب به دست آمده این است که خدا و نفسِ انسانِ وارسته، یکى هستند و جهان مادى به وسیله قدرت خلّاقه خدا نمود پیدا کرده و استقلال و هستى او، توهّمى بیش نیست.},
keywords_fa = {برهمن ,مکاتب فلسفى هند ,وداها ,ودانته ,اُپانیشادها ,آتمن ,مایا ,کثرت ,وحدت وجود ,},
url = {https://marifat.nashriyat.ir/node/299},
eprint = {}
}