@article {
author = {, Mojtaba},
title = {معنا درمانگری فرانکل در نگاه تحلیلی و نقد},
journal = {معرفت 119، آبان 1386},
volume = {16},
number = {8},
pages = {121-},
year  = {2007},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1023-6015},
eissn = {2980-8383},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {معنا درمانگری فرانکل در نگاه تحلیلی و نقد},
abstract_fa ={«معنا درمانگری» یک مکتب روان درمانگری است که توسط عصب‏شناس و روان‏پزشک اهل وین، ویکتور امیل فرانکل، بنیان گذاشته شد. فرانکل، که یک روان‏شناس وجودگراست، به منظور کامل کردن دو بعد تن و روان، بعد روحانی را به آن دو بعد افزود. از خلال این بعد است که قابلیت انسانی برای فاصله‏گیری از خود و از خود فراروندگی تحقق می‏یابد. معناجویی یک کوشش اساسی انسان است که به رضایت درونی می‏انجامد. در واقع، این مشوّق نیرومند است که انسان را در کنار آمدن با ـ حتی ـ سخت‏ترین شرایط یاری می‏دهد. اگر معناجویی تحریف گردد یا ارضا نشود ممکن است به ناکامی وجودی یا حتی روان‏آزردگی معنازاد (نوژنیک) بینجامد. معنا می‏تواند از راه‏های گوناگون، یعنی از طریق ارزش‏های خلّاق، ارزش‏های تجربی، و ارزش‏های نگرشی تحقق یابد. (ارزش‏های نوع اخیر در هنگام مواجهه با رنج‏های پایدار مطرح می‏شوند.) سرانجام، رضایت حتی ممکن است در رنج کشیدن انسان یافت شود. از چشم‏انداز انسان‏شناختی، روش‏های درمانگری جدیدی مانند قصد متضاد، عدم توجه، سازگاری نگرشی و آموزش حسّاس شدن برای معنا ارائه می‏شوند. مهم‏ترین ایراد بر نظریه فرانکل، داشتن نگاه زمینی و این‏جهانی به انسان و غفلت از حیثیت واقعی وجود انسان یعنی روح، مقتضیات و نیازهای آن است.},
keywords_fa = {معنا درمانگری ,روان‏شناسی وجودی ,ناکامی وجودی ,روان‏آزردگی معنازاد ,},
url = {https://marifat.nashriyat.ir/node/385},
eprint = {}
}