@article {
author = {, Hosein},
title = {گزاره‏های قرآن و معناداری و معرفت‏ بخشی},
journal = {معرفت 132، آذر 1387},
volume = {17},
number = {9},
pages = {25-},
year  = {2008},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1023-6015},
eissn = {2980-8383},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {گزاره‏های قرآن و معناداری و معرفت‏ بخشی},
abstract_fa ={این مقال با رویکرد نظری و با جست‏وجوی در متون و گزاره‏های دینی، به طرح این بحث می‏پردازد که آیا گزاره‏های دینی دارای معنا هستند یا نه؟ در صورت معناداری، آیا معرفت‏بخش نیز هستند یا نه؟ هدف از این نوشتار این است که مسئله معناداری و معرفت‏بخشی در مورد گزاره‏های دینی و قرآنی را اثبات نماید؛ این مسئله منکران و طرف‏دارانی دارد. اثبات‏گرایان از جمله منکرانند که ملاک معناداری را معیار تجربه‏پذیری قلمداد می‏کنند. طبعا بر این اساس، نباید گزاره‏های دینی معنادار و یا معرفت‏بخش باشند. به کارگیری روش کارکردگرایانه در زبان دین، نظریه نمادین و نظریه بازی زبانی ویتگنشتاین، نیز نافی معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی‏اند. از جمله نظریات موافقان معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی، نظریه تمثیلی آکوئیناس و نظریه سلبی افلاطون می‏باشد. به نظر می‏رسد نظریه مشترک معنوی ملّاصدرا در این زمینه قابل پذیرش باشد.},
keywords_fa = {قرآن ,زبان دین ,معناداری ,معرفت‏ بخشی ,گزاره‏های دینی ,گزاره‏های قرآنی ,واقع‏ نمایی ,},
url = {https://marifat.nashriyat.ir/node/585},
eprint = {}
}