TY  - JOUR
ID  - 585
TI  - گزاره‏های قرآن و معناداری و معرفت‏ بخشی
JO  - مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)
JA  - 2
LA  - fa
SN  - 1023-6015
AU  - Hosein, 
AD  - 
Y1  - 2008
PY  - 2008
VL  - 17
IS  - 9
SP  - 25EP  - قرآن ,زبان دین ,معناداری ,معرفت‏ بخشی ,گزاره‏های دینی ,گزاره‏های قرآنی ,واقع‏ نمایی ,DO  - 
AB  - این مقال با رویکرد نظری و با جست‏وجوی در متون و گزاره‏های دینی، به طرح این بحث می‏پردازد که آیا گزاره‏های دینی دارای معنا هستند یا نه؟ در صورت معناداری، آیا معرفت‏بخش نیز هستند یا نه؟ هدف از این نوشتار این است که مسئله معناداری و معرفت‏بخشی در مورد گزاره‏های دینی و قرآنی را اثبات نماید؛ این مسئله منکران و طرف‏دارانی دارد. اثبات‏گرایان از جمله منکرانند که ملاک معناداری را معیار تجربه‏پذیری قلمداد می‏کنند. طبعا بر این اساس، نباید گزاره‏های دینی معنادار و یا معرفت‏بخش باشند. به کارگیری روش کارکردگرایانه در زبان دین، نظریه نمادین و نظریه بازی زبانی ویتگنشتاین، نیز نافی معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی‏اند. از جمله نظریات موافقان معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی، نظریه تمثیلی آکوئیناس و نظریه سلبی افلاطون می‏باشد. به نظر می‏رسد نظریه مشترک معنوی ملّاصدرا در این زمینه قابل پذیرش باشد.
UR  - https://marifat.nashriyat.ir/node/585
L1  - ER  -