ارتباط گفتاري زن و مرد نامحرم
از ديدگاه كتاب و سنّت
احمد طاهري‌نيا
(دانش‌آموخته حوزه علميه و كارشناس ارشد علوم قرآني)
چكيده
يكي از لوازم حضور زنان در اجتماع، ارتباط گفتاري آنان با مردان نامحرم است كه ممكن است به يكي از صورت‌هاي گفت‌وگو، پرسش و پاسخ و سخنراني باشد. سؤال اصلي اين است كه اين ارتباط از نظر كتاب و سنّت چگونه است؟ آيا زنان مجازند با مردان ارتباط گفتاري به هر يك از صور ياد شده داشته باشند؟ و در صورت جواز، آيا در كيفيت اداي كلمات نيز مي‌توانند به هرگونه سخن بگويند يا بايد مقرّراتي را رعايت نمايند؟ و در هر صورت، آيا بايد به مقدار ضرورت اكتفا كنند يا در اين مسئله نيز محدوديتي ندارند؟
با مراجعه به كتاب و سنّت و مشاهده نقل‌هاي قرآن از گفت‌وگوهاي انبيا عليهم‌السلام با زنان و گفت‌وگوي برخي از زنان نمونه و پاك‌دامن با برخي از مردان غيرمحرم و با مراجعه به رواياتي كه راويان زن از پيامبر و ائمّه اطهار عليهم‌السلام نقل كرده يا مسائلي را از آنان پرسيده و جواب شنيده‌اند، به اين نتيجه مي‌رسيم كه اصل ارتباط گفتاري زن و مرد نامحرم به يكي از صورت‌هاي ياد شده بدون قصد لذت اشكالي ندارد. اما بر اساس آيه «فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ»(احزاب: 32) بايد اداي كلمات و طرز سخن گفتن به گونه معروف و دور از هرگونه عشوه‌گري باشد تا زمينه فساد و ارتباط نامشروع فراهم نشود. همچنين در سخنان خود بايد، به مقدار ضرورت بسنده كنند و از به درازا كشيدن كلام و ردّ و بدل كردن مطالب غيرضروري پرهيز نمايند.
كليدواژه‌ها: زن، اجتماع، سخنراني، مردان، نامحرم، مستور بودن، ارتباط.
