رهبانيت در آيين مسيحيت
محمّدحسين فارياب1
چكيده
رهبانيت به معناي كنارهگيري و انزوا از صحنه اجتماع و پرداختن به عبادتها و رياضتهاي طاقتفرسا، در آيين مسيحيت داراي سابقهاي بس طولاني است، به گونهاي كه اين پديده در شكل رسمي خود از قرن سوم ميلادي آغاز شد و تا عصر حاضر ادامه دارد. هدف از اين نوشتار آشنايي با پيشينه اين پديده نابهنجار و فرقههاي منتسب به آن و نيز مناسك برخي از اين فرقههاست. فرقههاي رهباني براي حضور افراد در حلقه خود، شرايط ويژهاي را وضع نمودهاند و اعمال بسيار سخت و خشني را بر نوآموزان خود تحميل ميكنند. رهبانيت نه تنها موفقيت قابل توجهي به دست نياورد، بلكه بر اثر زيادهروي در رياضت بر نفس، مبتلا به ناهنجاريهاي اجتماعي و حتي اخلاقي نيز شد. از اينرو، در برههاي از زمان، كليساي مسيحيت نيز به مخالفت با چنين فرقههايي برخاست. دين مبين اسلام با راه يافتن امثال اين فرقهها در جامعه مسلمانان به شدت مخالفت نموده است.
كليدواژه‌ها: رهبانيت، مسيحيت، رياضت، كاتوليك، پروتستان، ارتدوكس.
