سال بيست و چهارم ـ شماره 209 (ويژه علوم تربيتى)
محمدعلى شكرى نيا / دانشجوى دكترى فلسفه تعليم و تربيت اسلامى پژوهشگاه حوزه و دانشگاه
shokrinia.ma@gmail.com
سيدعلى حسينى زاده / استاديار پژوهشگاه حوزه و دانشگاه ali_hosseini@rihu.ac.ir
دريافت: 11/5/93 پذيرش: 1/11/93
چكيده
مقاله حاضر تلاش دارد با روش تحليل عقلى و استنباط منطقى، ديدگاه اسلام در مسئله دوستى را از طريق بررسى روايات معصومان عليهم السلام تبيين نمايد. در خصوص فلسفه دوستى، متناسب و همسو با روايات، دو الگوى «مدنى» و «هستى شناختى» مطرح گرديده است كه بر اساس آن رابطه دوستى، يك ضرورت براى تحقق حيات مطلوب اجتماعى و حركت انسان به سوى كمال و سعادت نهايى، بر مدار توحيد تلقى شده است. اين دو الگو، به كاركرد حمايتگر دوستى در تأمين نيازهاى جسمى، مادى، روانى و اجتماعى، و كاركرد هدايتگر آن در مسير توحيد و بندگى اشاره دارند. روايات با تأكيد بر اهميت تحقيق و آزمون در انتخاب دوست، روش ها و معيارهايى را براى اين اقدام برشمرده اند و راه كارهايى براى تداوم و تقويت پيوند دوستى ذكر كرده اند. همچنين در روايات، سلسله مراتبى از روابط دوستى ترسيم شده است كه در بالاترين مراتب آن، دوستى با انبيا و معصومان عليهم السلام و اولياى الهى قرار دارد.
كليدواژه ها: دوستى، روايات، ائمّه اطهار عليهم السلام.
