سال بيست و پنجم ـ شماره 231 (ويژه جامعه شناسى)
آيت اللّه علامه محمدتقى مصباح
چكيده
آيا در اسلام حزن و اندوه مطلوب است، يا شاد و سرور بودن؟ با اينكه حكم آنها به اقتضاى شرايط متفاوت است. در پاسخ بايد گفت: انسان گرچه هيچ گاه در زندگى دنيايى از حزن و اندوه تهى نمى شود، اما بالفطره خواهان خوشى و شادى است و از اندوه گريزان است. اما خلقت اين گونه اى انسان به اين دليل است كه اين عالم محل آزمايش انسان است.
ما در برابر هريك از غم ها و شادى ها و خوشى ها و ناخوشى ها وظايفى داريم و آزمايش مى شويم. آيا وقتى نعمتى به ما مى رسد سرمست و مسرور مى شويم و مغرور مى شويم و خدا را فراموش مى كنيم. يا در هر حال، نعمت هاى خدا را شكرگذاريم.
در اسلام، اگر منشأ شادى و حزن مطلوب و ارزشمند بود، شادى و حزن ارزشمند و مطلوب خواهد بود، وگرنه نامطلوب و ناپسند است. بر شادى و اندوه مطلوب ثواب و اجر مترتب است. مؤمن بايد بداند كه هرآنچه در اختيار اوست، از آنِ خداست و در از دست دادن آن مصلحتى نهفته است.
كليدواژه ها: شيطان واقعى، شادى، غم، آزمايش.
