جلوة بندگي مؤمنان و شيعيان واقعي

سال بيست و هفتم ـ شماره 245 (ويژة جامعه‌شناسي)

آيت‌الله علامه محمدتقي مصباح

چكيده

اين مقاله به بررسي جلوة بندگي مؤمنان و شيعيان واقعي مي‌پردازد. اميرمؤمنان† دربارة نشانة پانزدهم و شانزدهم و هفدهم شيعيان واقعي و پرهيزگاران مي‌فرمايند: «يَسْتَبْطِئُ‏ نَفْسَهُ‏ فِي‌الْعَمَلِ وَ‌هُوَ مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ عَلَى وَجَلٍ، يُصْبِحُ وَ‌شُغْلُهُ الذِّكْرُ وَ‌يُمْسِي وَ‌هَمُّهُ الشُّكْرُ، يَبِيتُ حَذِراً مِنْ سِنَةِ الْغَفْلَةِ وَيُصْبِحُ فَرِحاً لِمَا أَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَالرَّحْمَة»؛ خويشتن را در اعمالش مقصر و كندكار شمرد و از كارهاي نيك خود نیز واهمه دارد. صبح مي‌كند، درحالي‌كه به ذكر خدا مشغول است؛ و شب مي‌كند، درحالي‌كه به سپاسگزاري از خداوند اهتمام مي‌ورزد. هنگامي كه به خواب مي‌رود از خوابِ غفلت مي‌ترسد و صبح از خواب برمي‌خيزد و از فضل و رحمت خدا كه به او رسيده، خوشحال است.

كليدواژه‌ها: جلوه بندگي، شيعيان واقعي، دوستان خدا، مؤمنان راستين.