Ma`rifat

این مقاله با رویکرد تحلیلى و با هدف بررسى نقش علم لغت در دست‏یابى به قرائت صحیح، به بررسى لغوى برخى از قرائت‏هاى اختلافى پرداخته و نقش‏آفرینى علم لغت را در قرائت قرآن به صورت جزئى اثبات و سه گونه نقش براى آن بیان کرده است: نخست، نقش علم لغت در تعیین قرائت که به عنوان نمونه قرائت «وَدَعَکَ» به تخفیف را بررسیده و به دلیل ندرت یا عدم وضع ماضى، مصدر و وصف از این ماده نتیجه گرفته است که این قرائت واقعى نیست و قرائت به تشدید متعین است. دوم، نقش علم لغت در ردّ قرائت که به عنوان نمونه به بررسى لغوى واژه «ثَنْى» نتیجه گرفته است که قرائت «یُثْنُون» از باب افعال مردود است. سوم، نقش علم لغت در ترجیح قرائت. با استناد به معناى لغوى «تلقى»، قرائت رفعِ «آدم» بر قرائت نصب ترجیح دارد. در پایان با بررسى لغوى «ضَنِینٍ» این نتیجه به دست آمده است که علم لغت در برخى از موارد، در تعیین یا ترجیح قرائت ناتوان است.