Ma`rifat

خوف و رجاء در آموزه‏ هاى دینى همواره مقارن و در کنار یکدیگر آمده است. خوف و ترس از عذاب الهى به عنوان یک سازوکار تنبیهى و رجا و امید به رحمت لایزال الهى به عنوان یک سازوکار تشویقى، همواره سوق‏دهنده انسان به سوى رحمت و مغفرت الهى بوده است.      در آموزه‏هاى دینى و از جمله در ادعیه و به ویژه در مناجات «خمس عشر» براى نیل به رحمت بى‏پایان الهى، بر توبه و انابه تأکید فراوان شده است. اولیاى الهى على‏ رغم منزلت بالا و جایگاه رفیعى که نزد خداى متعال دارند، همواره از فرجام و عاقبت خویش اظهار نگرانى مى‏کردند. مطیع و فرمان بردار الهى و در همه حالات ادب گفت‏وگو را با معبود خویش مراعات مى‏ کردند. این مقال شرحى است بر مناجات خمس عشر توسط استاد.