در آموزههاى دینى بر این نکته تأکید شده است که انسان باید داراى خوف و رجاء و برخوردار از همتى بلند براى گفتوگو با خداى متعال باشد. این مقام در گرو درک این معناست که خداى متعال واجد همه کمالات است و انسان موجودى است که در جوار رحمت الاهى قرار گرفته و از نعمات مادى و معنوى او متنعم است. انسانهاى با همت بالا، همواره در پى قرب الاهى و همجوارى با معبود سرمدى هستند. هرچند انسانها هرگز نمىتوانند حقایق متعالى را درک کنند، اما همواره باید تلاش کنند با اعمال و رفتار نیک و مرضى الاهى، خود را به جوار قرب الاهى نزدیک و نزدیکتر سازند. این مهم، در گرو درک عظمت الاهى و شناخت نقص و کاستىهایى در ظرفیت وجودى خویش است.