Ma`rifat

خداى سرمدى، فیاض مطلق و داراى رحمت بى‏کران است. همه موجودات هستى به فراخور ظرفیت خود، از این رحمت بهره‏مندند. خداوند متعال بدون درخواست بندگان، از فضل و کرم خویش بر بندگان خویش بى‏منت مى‏بخشد. با وجود این، انسان‏ها نعمت‏هاى الهى را کفران مى‏کنند و راه عصیان پیش مى‏گیرند. در مقابل، حلم الهى بر عیوب ما پرده افکنده، مانع از رسوا شدن ما مى‏شود. از این‏رو، در آموزه‏هاى دینى سفارش مؤکد بر استغفار به درگاه الهى شده است.      هرکس به حسب معرفت و مرتبه کمال خویش حتى حضرات معصومان علیهم‏السلام در پیشگاه الهى قصور و تقصیر دارند و استغفار مى‏کنند: بندگان عادى از ارتکاب عصیان و گناه و حضرات معصومان علیهم‏السلام هرچند هرگز مرتکب گناه صغیره و یا کبیره و حتى ترک اولى نمى‏شوند، اما استغفار آنان به دلیل اشتغالات به امور دنیوى و لوازم آن و توجه به غیرخداست که گریزى هم از این‏گونه امور نیست.      این نوشتار به تفصیل در باب توبه و شفاعت مطالب نغزى را مطرح کرده است.