Ma`rifat

روشن‏فکرى دینى، اصطلاحى جدید است که پس از انقلاب اسلامى ایران وارد ادبیات سیاسى گردید و به جریان‏ها و نحله‏هاى متفاوت، و البته داراى تفکر التقاطى تقسیم گردید. روشن‏فکران دینى تلاش نمودند با تفسیر و تلقّى جدید از دین، هم گوهر و اصل دین را حفظ نمایند و هم در چارچوب دین پاسخگوى مسئله‏هاى اصلى روشن‏فکرى، یعنى «سنت و تجدد»، «دین و سکولاریسم»، «ما و غرب» و «حکومت و حاکمیت» باشند. این مقاله با رویکرد تحلیلى و اسنادى به این موضوع مى‏پردازد.      شهید آوینى از جمله روشن‏فکران دینى است که با نگاه حداکثرى به دین، مسئله‏هاى اصلى روشن‏فکرى را مورد بحث و بررسى قرار داده است. وى ضمن نقد رادیکال مدرنیته، سنت‏ها را مورد توجه قرار مى‏دهد و براى دین نقش حداکثرى در سیاست و اجتماع قایل است. وى همچنین ضمن نقد رادیکال غرب، روشن‏فکران و عملکرد آنها را در قبال واقعیت‏هاى اجتماعى و مردم مورد نکوهش و سرزنش قرار مى‏دهد و سرانجام بهترین حکومت را براى اداره جامعه، حکومت مردم‏سالارى دینى (نظام ولایت فقیه) مى‏داند.