روش جستوجوى معناى یک لفظ یا یک عبارت از اهمیت فراوانى برخوردار است. اختلاف درباره معناى برخى از واژهها که داراى کارکرد فلسفى هستند، مانند واژههاى «تحلیلى» و «ترکیبى»، سبب شد تا توجه فیلسوفان زبانى به بحث «روش به دست آوردن معنا» معطوف گردد. فیلسوفان زبانى به منظور جستوجوى معنا، از روشهاى گوناگونى بهره بردهاند؛ از جمله: روش مفهومى، روش مصداقى و روش شهودهاى پیشانظرى. روش شهودهاى پیشانظرى با تکیه بر نوعى دروننگرى و بر اساس دو اصل رایج در زبانشناسى توسط یکى از فیلسوفان فلسفه تحلیلى مطرح گردید. این اصول بیان مىدارد: الف. فراگیرى زبان از مقوله علم مهارتى است؛ ب. سخن گفتن نوعى رفتار قاعدهمند است. با توجه به بررسىهاى انجامگرفته، روش شهودهاى پیشانظرى قرابت فراوانى با نظریه «تبادر» دارد؛ نظریهاى که از سوى دانشمندان علم اصول در باب الفاظ مطرح گردیده است.