Ma`rifat

استقلال فکرى و حرّیت اندیشه، یکى از مهم ترین و ضرورى ترین ویژگى هایى است که همگان، به ویژه اهل علم و تحقیق، سخت در پى دست یابى به آنند. اما در این میان، «آفت شخصیت زدگى» و حبّ و ارادت افراط گونه به دانشمندان و تأثیرپذیرى شدید و بى جا از بزرگان، به عنوان یکى از موانع شناخت صحیح، طالبان علم و معرفت را از مواجهه منطقى، تحلیلى و انتقادى با افکار ایشان باز داشته و در دام خودباختگى و تقلید فکرى گرفتار مى سازد. برخى از حکما براى رهایى از معضله اسارت فکرى و وصول به مقام «مستقل اندیشى»، به نوبه خود توصیه ها و راه کارهاى سودمندى ارائه نموده اند. اما بنا بر مدّعاى این نوشتار، «آموختن فلسفه» و «التزام به برهان محورىِ» حاصل از آن، یکى از راه هایى است که وصول به این مهم را تا حدّ زیادى تسهیل نموده و میسّر ساخته است. هدف پژوهش حاضر آن است که با بهره گیرى از روش نظرى و تحلیلى، استقلال اندیشه و از میان برداشتن سدّ تقلید در حوزه عقاید را، به مثابه یکى از کارکردهاى متعدّد و متنوّع فلسفه اسلامى، به اثبات رسانده است.