Ma`rifat

به نظر مى رسد از مهم ترین ارکان جهان بینى عرفانى توجه به دو ساحت «ظاهر» و «باطن» واقع است. بر این اساس، هر امر واقعى، اعم از عالم و آدم و حتى حضرت بارى تعالى، داراى این دو شأن هستند. علوم ظاهرى در پى شناخت ظاهر عالم هستند، اما عرفان کوشش انسان براى راه یافتن به باطن هستى است. این آموزه از ارکان اندیشه عرفانى مولانا جلال الدین بلخى و کلید فهم اندیشه ها و آثارش به ویژه شاهکار او «مثنوى معنوى» است.      هدف این نوشتار، بیان دیدگاه مولوى در این زمینه است و روش آن، استخراج ابیات مربوطه از مثنوى معنوى و شرح و تفسیر آنهاست. دستاورد این تحقیق این است که از نگاه مولوى، عالم، آدم، معرفت، دین، قرآن، عمل انسان و هر حقیقت دیگرى داراى ظاهر و باطن یا بطونى است و معرفت اصیل، رسیدن به آن بطون است. دین دارى و دین ورزى عارفانه کشف جغرافیاى باطن و زیستن در آن است.