در نهج البلاغه، دنیا زیاد مورد نکوهش قرار گرفته، به گونه ای که ممکن است چنین برداشت شود که دنیا مایه درد سر و پدیده زشتی است که موجب فریب و گم راهی انسان می شود؛ اما واقعیت آن است که اولاً، حضرت علی علیه السلام در کنار نکوهش دنیا، گاه آن را تحسین کرده اند. در واقع، این دل بستگی ها و تعلّقات روحی به دنیا است که پیامدهای ناگوار و تبعات سوئی به دنبال دارد و همین ها مورد مذمّت قرار گرفته است. ثانیا، مخاطب حضرت علی علیه السلام قاسطین، ناکثین و مارقین هستند و آن حضرت از نوع نگرش آنها نسبت به دنیا بیزار و متنفّرند و دید آنها را نسبت به دنیا مورد سرزنش قرار می دهند.