Ma`rifat

آنچه از این پس در این بخش مى خوانید، شرح و تفسیرى است از جناب استاد مصباح بر مناجات «خمس عشر»، که در ماه مبارک رمضان در دفتر مقام معظّم رهبرى در قم ایراد گردیده است. اما پیش از شروع بحث، ایشان شرحى بر برخى مفاهیم از جمله «دعا»، «مناجات» و «ندا» داشته و تفاوت آنها را با یکدیگر بیان مى دارند. اصولا «مناجات» درگوشى و رمزگونه صحبت کردن است و «ندا» کسى را با صداى بلند خواندن، «دعا» نیز خواستن با هر زبانى، هر کیفیتى، از راه دور و یا نزدیک، بلند و یا آهسته است. معمولا در زندگى روزمرّه، همه انسان ها به طور طبیعى تمایل دارند به صورت خصوصى با افراد و بزرگان همنشین شوند. انسان مؤمن نیز که به عظمت الهى واقف است، همواره در پى آن است که محل خلوتى بیابد و با معبود خویش مناجات نماید. انسانى که بیشترین توجهش به خداست، خداى متعال نیز عنایتش را شامل حال او مى گرداند و لذت و طعم مناجات را به او مى چشاند. به عکس، انسانى که همتش دنیاست، و محبت دنیا در دل اوست، از لذت مناجات با خدا محروم خواهد بود. در همین زمینه، گناه، حب دنیا، خودنمایى، ریا و شهرت طلبى از عوامل مهم حرمان انسان از مناجات با معبود خویش است.