معرفت

سرمقاله

«پاک‏دلانه رو به دین بیاور. این فطرت الهی است که مردمان را بر وفق آن آفریده. در آفرینش الهی تغییری راه ندارد. این دین استوار است، ولی بیشتر مردم نمی‏دانند.» (روم: 30)

1. پس از گذشت قرن‏ها، هنوز قیام حضرت اباعبداللّه الحسین(ع) در خاطره‏ها زنده است و یاد و نام آن بزرگوار باعث حرکت به سوی باری‏تعالی و جنبش علیه کفر و ظلم.

2. یک حرکت فراگیر دینی در ایران، که سال‏ها تحت نفوذ و استعمار فرهنگی و فکری دین‏ستیزان بود، پیروز شد.

3. ابرقدرت شرق، یعنی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی (سابق)، که اندیشه ماده‏گرایی و نفی ماورای طبیعت مبنای آن را تشکیل داده و مروّج این تفکّر در جهان بود، از بین رفت.

4. پس از قریب هفتاد سال دین‏ستیزی و فطرت‏سوزی در جمهوری‏های شوروی (سابق)، ندای انسانسازِ اذان از گل‏دسته‏های مساجد اعلام می‏کند که هنوز خداوند انسان را بر سرشت دین و عبودیت می‏آفریند.

علاوه بر دلایل عقلی و نقلی، از وقایع و تحوّلات تاریخی در گوشه و کنار جهان، نتیجه گرفته می‏شود که دین مسئله‏ای موقّت و مربوط به عده‏ای خاص یا منطقه‏ای مشخص نیست و انسان همیشه و همه جا در تعامل و ارتباط با معنویت است، ولی مبارزه با دین و حذف معنویت گاه و بی‏گاه به طور موقّت بر حیات انسان سایه می‏افکند. ناکامی تلاش‏های گسترده دین‏ستیزان در قرون اخیر، دلیل دیگری بر این است که دین با جان آدمی آمیخته است.

گرایش برخی انسان‏ها به دین‏های باطل و معبودهای دروغین، نمودی از ارضای نادرست نیاز و عطش انسان به دین و معنویت است و اصلاح این انحراف، وظیفه پیامبران و اندیشمندان آگاه.

همراه با مطرح شدن دوباره دین، بحث‏ها و پژوهش‏های گوناگون درباره ابعاد دین رونق گرفته‏اند و متخصصان و غیرمتخصصان از شرق و غرب، درباره مسائل مربوط به دین‏پژوهی بحث و اظهارنظر می‏کنند. همان‏گونه که در اصل دین، خطرِ دین‏های باطل و دروغین وجود دارد، بحث‏های دین‏پژوهی نیز می‏توانند به مرکز القای شبهات، که به سست شدن اعتقادات می‏انجامند، تبدیل شوند.

بدین روی، دین‏پژوهان مسلمان، که به علوم اهل‏بیت: مجهّزند، وظیفه دارند با ژرف‏نگری و تیزبینی، تمام تلاش خود را در جهت تبیین و پاسخ صحیح و منطقی به شبهات به کار گیرند. اما این تلاش‏ها هنگامی موفق‏ترند که با به دست گرفتن ابتکار عمل، از موضع تدافعی خارج شوند و جنبش نرم‏افزاری و تولید علم در این شاخه معرفتی آغاز گردد. در این زمینه، از حوزه‏های علمیه پیش و بیش از مراکز علمی دیگر انتظار می‏رود، بخصوص که با وجود سرمایه‏های غنی و استعدادهای سرشار در حوزه‏ها، این مهم چندان دور از دسترس نمی‏نماید.

امید است هر یک از نیروهای حوزه علمیه در جایگاه خود، نقش خویش را در این جنبش عظیم به درستی بشناسد و به خوبی از عهده آن برآید.

والسلام.

دبیر گروه