معرفت

سال بیست و چهارم ـ شماره 209 (ویژه علوم تربیتى)

محمدعلى شکرى نیا / دانشجوى دکترى فلسفه تعلیم و تربیت اسلامى پژوهشگاه حوزه و دانشگاه

shokrinia.ma@gmail.com

سیدعلى حسینى زاده / استادیار پژوهشگاه حوزه و دانشگاه     ali_hosseini@rihu.ac.ir

دریافت: 11/5/93               پذیرش: 1/11/93

چکیده

مقاله حاضر تلاش دارد با روش تحلیل عقلى و استنباط منطقى، دیدگاه اسلام در مسئله دوستى را از طریق بررسى روایات معصومان علیهم السلام تبیین نماید. در خصوص فلسفه دوستى، متناسب و همسو با روایات، دو الگوى «مدنى» و «هستى شناختى» مطرح گردیده است که بر اساس آن رابطه دوستى، یک ضرورت براى تحقق حیات مطلوب اجتماعى و حرکت انسان به سوى کمال و سعادت نهایى، بر مدار توحید تلقى شده است. این دو الگو، به کارکرد حمایتگر دوستى در تأمین نیازهاى جسمى، مادى، روانى و اجتماعى، و کارکرد هدایتگر آن در مسیر توحید و بندگى اشاره دارند. روایات با تأکید بر اهمیت تحقیق و آزمون در انتخاب دوست، روش ها و معیارهایى را براى این اقدام برشمرده اند و راه کارهایى براى تداوم و تقویت پیوند دوستى ذکر کرده اند. همچنین در روایات، سلسله مراتبى از روابط دوستى ترسیم شده است که در بالاترین مراتب آن، دوستى با انبیا و معصومان علیهم السلام و اولیاى الهى قرار دارد.

کلیدواژه ها: دوستى، روایات، ائمّه اطهار علیهم السلام.