تحليلى بر حديثِ «ادعاى شيعه گرى به صِرف محبت اهل بيت عليهم السلام»

سال بيست و ششم ـ شماره 236 (ويژه علوم تربيتى)

هادى وحدانى فر / استاديار گروه معارف اسلامى دانشگاه شهيد باهنر كرمان           hadivahdanifar820@gmail.com

دريافت: 29/9/95               پذيرش: 30/1/96

چكيده

تلقى دوست داشتن بدون اينكه عملى به همراه داشته باشد، يك رويكرد شايع و سطحى است كه جريان انحرافى يك مكتب را به همراه دارد. حديثِ جابر از جمله احاديثِ معتبر شيعه است كه در آن، امام باقر عليه السلامسيماى شيعيان واقعى و مدعيان آن را معرفى كرده اند. اين حديث پيوند ناگسستنى «مريد و مراد» و «محب و محبوب» را به خوبى ترسيم مى كند و با رويكرد عمل گرايى، از محبت تنها عبور كرده و محبت بدون عمل را تصور انحرافى دانسته و پيامدهاى آن را شقاوت و بدبختى معرفى نموده است. امام باقر عليه السلام با بيان 17 شاخصه اعتقادى، اخلاقى و تربيتى، مسلمان و شيعه واقعى را معرفى مى كنند. ايشان از پيروان خود مى خواهند اين اوصاف را در نفس و رفتار خود به كار گيرند. «تقواى الهى» و «اطاعت از خدا» دو شاخصه مهم و اصلى است كه مديريت اعتقادى و عملى شيعه واقعى را رقم مى زند. كاربرد اين صفات در كنار ديگر صفات 15گانه، سعادت فرد و اجتماع را به همراه دارد. اين حديث، تصور غلط و ناشيانه دوستان جاهل و دشمنان نادان و برخلاف تصور عاميانه برخى مردم، دوستى اهل بيت عليهم السلام را به تنهايى كافى نمى داند، بلكه متابعت از اوصاف مطرح شده، لازم و واجب دانسته شده است. مقاله حاضر با تمركز بر داده هاى روايى، اين حديث را توصيف و تحليل كرده است.

كليدواژه ها: ادعاى شيعه گرى، محبت اهل بيت عليهم السلام، امام باقر عليه السلام، جابر جعفى، شيعه حقيقى.