Ma`rifat

برخى از مخالفان فلسفه اسلامى، فلسفه را دانشى آسیب‏ زا و مخرب معرفى کرده، آن را عارى از هرگونه کارکرد مثبت و فاقد هر نوع فواید علمى و معرفتى پنداشته‏ اند. ازاین‏رو، سایر علوم اسلامى را از فلسفه بى ‏نیاز و مستغنى قلمداد کرده، و تأثیر و کمک‏رسانى فلسفه به این علوم را از اساس «مورد انکار» قرار داده ‏اند. این مقاله بر این باور است که فلسفه اسلامى، دانشى است بسیار «کارآمد» و «اثربخش» که واجد کارکردهاى متعددى در حوزه ‏هاى گوناگون معرفتى مى‏ باشد. یکى از این کاربردها عبارت است از: تأمین مبادى تصدیقىِ وجودشناختى و معرفت‏ شناختى دانش کلام. متکلمان با وام گرفتن «اصل امتناع تسلسل» از فلسفه، به‏ منزله مبدأ تصدیقىِ هستى ‏شناختى؛ و همچنین اخذ «اصل امکان وصول به شناخت یقینىِ مطابق با واقع»، به‏ مثابه مبدأ تصدیقى معرفت‏ شناختىِ علم کلام، حاجتمندى کلام به فلسفه را آشکار نموده و کارکرد مثبت و «فایده‏ آفرینى فلسفه» را در گستره این دانش، احراز و تثبیت کرده ‏اند. این تحقیق از روش توصیفى ـ تحلیلى سود برده است.