Marifat, Volume 32, Issue 6, No 309, Year 2024 , Pages 33-41

    The Verbal Rationality of the Holy Qur’an (case study: The Principle of Avoiding Verbosity in the Qur’an)

    نوع مقاله: 
    ترویجی
    Writers:
    ✍️ Seyed sajjad / دانشجوی دکترا شهید بهشتی تهران / seyedsajadkhosravi@gmail.com
    Ebrahim / استادیار دانشکده الاهیات و ادیان دانشگاه شهید بهشتی تهران / E_noei@sbu.ac.ir
    Abstract: 
    Abstract Speech is kind of act and people observe some principles in speech. One of these principles is avoiding verbosity. A speaker always talking more than needed makes the audience tired and confused. Such speech lacks rationality. In fact, words should not distract the audience from the main purpose of speech. Some orientalists raise doubts about the Qur'an to show that the Qur'an has not adhered to the principle of avoiding verbosity. They also present evidence for this claim. Muslims regard the Qur’an as the word of God, so they expect the Qur’an not to show any verbosity. Using library method and analyzing the works of Muslim Quranologists and orientalists, the authors concluded that the claim of verbosity in the Qur'an is not true; because this book has been revealed by the source of knowledge and wisdom. The reason for raising these doubts is the orientalists’ misunderstanding about the Qur'an or their enmity with Islam.
    چکیده و کلیدواژه فارسی (Persian)
    Title :عقلانیت گفتاری قرآن کریم (بررسی موردی: اصل پرهیز از زیاده‌گویی در قرآن)
    Abstract: 
    گفتار یکی از افعال است و مردم اصولی را در این فعل خود رعایت می کنند. یکی از این اصول پرهیز از زیاده گویی است. اگر گوینده ای همواره بیش ازآنچه نیاز مخاطب است سخن بگوید، مخاطب را خسته و گیج می کند؛ چنین گفتاری فاقد عقلانیت گفتاری است. درواقع کلام نباید مخاطب را از هدف اصلی گفتار دور کند. برخی از مستشرقان شبهات قرآنی را به گونه ای مطرح می کنند که نشان دهند قرآن به اصل پرهیز از زیاده گویی پایبند نبوده است. آنان برای این مدعا شواهدی را ذکر می کنند. با توجه به اینکه مسلمانان قرآن را کلام الهی می دانند؛ انتظار دارند گفتار قرآن عاری از زوائد باشد، در این پژوهش که با مطالعۀ کتابخانه ای و تحلیل در آثار قرآن پژوهان مسلمان و مستشرقان نگارش یافته؛ نگارندگان به این نتیجه رسیده اند که ادعای وجود زوائد در قرآن صحیح نیست؛ زیرا قرآن از منشأ علم و حکمت صادر شده و علت طرح این شبهات عدم شناخت و درک صحیح مستشرقان از قرآن و یا عناد و دشمنی آنها با اسلام بوده است.
        مصباح‌الشريعة (منسوب به جعفر‌بن محمد)، 1360، ترجمة حسن مصطفوى، تهران، انجمن اسلامى حكمت و فلسفه ايران‏.
        ابن‌دريد، محمد‌بن حسن، 1987م، جمهرة اللغة، بيروت، دار العلم للملايين.
        ابن‌منظور، محمد‌بن مكرم، ‏1414ق، لسان العرب، بيروت، دار الفكر.
        حداد، يوسف دره، بي‌تا، القرآن و الکتاب، بي‌جا، بي‌نا.
        حسيني زبيدي، محمد مرتضى، ‏1414ق، تاج العروس من جواهر القاموس، ‏بيروت، دارالفكر.
        خليل ياسين، 1980م، أضواء علي متشابهات القرآن، بیروت، دار و المکتبة الهلال.
        راغب اصفهانى، حسين‌بن محمد، 1412ق، مفردات ألفاظ القرآن، بيروت، دار الشاميه.
        رضوان، عمر‌بن ابراهيم، 1413ق، آراء المستشرقين حول القرآن الكريم و تفسيره، رياض، دار طيبه.
        رفیعی، یدالله و رمضان رضائی، 1401، «اطناب و گونه‌های آن در ثلث آخر قرآن کر یم»، پژوهش‌های نوین در مطالعات علوم انسانی اسلامی، سال اول، ش 2، ص 171ـ191.
        زرکشي، محمد‌بن بهادر، 1410ق، البرهان في علوم القرآن، بيروت، دارالمعرفه.
        زمخشرى، محمود‌بن عمر، 1417ق، الفائق في غريب الحديث، بيروت، دار الکتب العلميه.
        سها، ١٣٩١، نقد قرآن، بي‌جا، بي‌نا.
        سيل (سال)، جرج، 1913م، مقاله في الإسلام، مصر، مطبعة الانجليزيه.
        شفا، شجاع‌الدین، 1378، تولدی دیگر ایران کهن در هزاره نو، تهران، فرزاد.
        طباطبائى، سيدمحمدحسين، 1374، تفسير الميزان، ترجمة سيدمحمدباقر موسوي همداني، قم، جامعة مدرسين.
        طبرسي، فضل‌بن حسن، 1375، تفسير جوامع الجامع، جمعي از مترجمان، مشهد، آستان قدس رضوي.
        عبداللهي، محمدعلي، 1384، «نظريۀ افعال گفتاري»، پژوهش‌هاي فلسفي ـ كلامي، ش 24، ص 91ـ119.
        فراهيدى، خليل‌بن احمد، 1409ق، العين، چ دوم، قم، هجرت.
        قائمي‌نيا، عليرضا، 1381، وحي و افعال گفتاري، قم، زلال کوثر.
        قرائتي، محسن، 1388، تفسير نور، تهران، مرکز فرهنگي درس‌هايي از قرآن.
        كشميري، عبدالصديق، 1388، ايجاز و اطناب در قرآن، تهران، دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم.
        معرفت، محمدهادي، 1410ق، التمهيد في علوم القرآن، قم، مرکز مديريت حوزة علميه.
        ـــــ ، 1423ق، شبهات و ردود حول القرآن الكريم، قم، التمهيد.
        معري، ابي‌العلاء، بي‌تا، رساله الغفران، تحقيق و شرح عايشه عبدالرحمن بنت الشاطي، مصر، دار المعارف.
        ملکيان، مصطفي، 1387، ايمان و تعقل، قم، دانشگاه اديان و مذاهب.
        نيشابوري، محمود‌بن ابوالحسن، 1415ق، إيجاز البيان عن معاني القرآن، بيروت، دار الغرب الاسلامي.
        Austin, J.L, 1962, How to do things with words, Oxford University Press.
    Cite this article: RIS Mendeley BibTeX APA MLA HARVARD VANCOUVER

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , Seyed sajjad, , Ebrahim.(2024) The Verbal Rationality of the Holy Qur’an (case study: The Principle of Avoiding Verbosity in the Qur’an). Marifat, 32(6), 33-41

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    Seyed sajjad ; Ebrahim ."The Verbal Rationality of the Holy Qur’an (case study: The Principle of Avoiding Verbosity in the Qur’an)". Marifat, 32, 6, 2024, 33-41

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , S, , E.(2024) 'The Verbal Rationality of the Holy Qur’an (case study: The Principle of Avoiding Verbosity in the Qur’an)', Marifat, 32(6), pp. 33-41

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , S, , E. The Verbal Rationality of the Holy Qur’an (case study: The Principle of Avoiding Verbosity in the Qur’an). Marifat, 2024; 32(6): 33-41