Ma`rifat

افلاطون، تمامى آثار خود را (به جز چند مورد) به سبک گفت و شنود تنظیم مى نماید و در این امر، از استادش سقراط الگو مى گیرد. در نظر او، خط و کتابت در امر تعلیم سودمند نیست، بلکه تعامل شفاهى بین استاد و شاگرد ـ از آن جهت که ارتباطى زنده و پویاست ـ مى تواند طالب را قدم به قدم به حقیقت نزدیک نماید. در نظر او، علم قابل تعلیم و تعلّم نیست، بلکه صرفآ تذکر است. از این رو، با اعتراف به اینکه کتابتى فلسفى از او موجود نیست، تعالیم عالى و بند فلسفى اش را در قالب مکالماتى ساده بین مردم کوچه و بازار ارائه مى دهد. این نوشتار با رویکرد تحلیلى و با هدف بررسى علل و عوامل این مهم است که چرا وى آثار فلسفى خود را در قالب مکالماتى ساده میان مردم کوچه و بازار ارائه مى کند. مهم ترین این عوامل ناشى از روح حاکم بر کل فلسفه افلاطون و ناشى از نوع نگاه وى به فلسفه مى باشد. رویارویى وى با سوفسطاییان و تلاش براى قانع کردن آنان، تمایل به ارائه مطالب فلسفى مهم در قالب زبانى ساده و قابل فهم و تأثیرپذیرى وى از مرگ سقراط، از جمله عوامل مؤثر بر انتخاب این اسلوب نگارش افلاطون است.