Ma`rifat

این مقال با رویکرد نظری و با جست‏وجوی در متون و گزاره‏های دینی، به طرح این بحث می‏پردازد که آیا گزاره‏های دینی دارای معنا هستند یا نه؟ در صورت معناداری، آیا معرفت‏بخش نیز هستند یا نه؟ هدف از این نوشتار این است که مسئله معناداری و معرفت‏بخشی در مورد گزاره‏های دینی و قرآنی را اثبات نماید؛ این مسئله منکران و طرف‏دارانی دارد. اثبات‏گرایان از جمله منکرانند که ملاک معناداری را معیار تجربه‏پذیری قلمداد می‏کنند. طبعا بر این اساس، نباید گزاره‏های دینی معنادار و یا معرفت‏بخش باشند. به کارگیری روش کارکردگرایانه در زبان دین، نظریه نمادین و نظریه بازی زبانی ویتگنشتاین، نیز نافی معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی‏اند. از جمله نظریات موافقان معناداری و معرفت‏بخشی گزاره‏های دینی، نظریه تمثیلی آکوئیناس و نظریه سلبی افلاطون می‏باشد. به نظر می‏رسد نظریه مشترک معنوی ملّاصدرا در این زمینه قابل پذیرش باشد.