معرفت

سال بیست و هشتم ـ  شماره سوم، پیاپی 258 (ویژة کلام)

حمید اسفندیاری / دانشجوی دکتری حکمت متعالیه دانشگاه فردوسی مشهد     Hamid.es135@yahoo.com
دریافت: 26/06/97                    پذیرش: 15/12/97
چکیده
فرقة شیخیه، در مسئلة جایگاه امامت، همان گونه که از ظاهر بسیاری از عباراتشان برمی آید، ائمة اطهار علیهم السلام را علل اربعة کائنات؛ یعنی علت فاعلی، مادی، صوری و غایی جهان هستی معرفی کرده اند و بر همین مبنا معتقدند اهل بیت علیهم السلام کمک کار خدا در امر خلقتند. هدف این پژوهش آن است که آیا این نگاه، یعنی علل اربعه دانستن وجود ائمه علیهم السلام، با آیات قرآن کریم و یا رهنمودهای خود ائمه اطهار علیهم السلام سازگاری دارد؟ آیا با مفاهیم عقلی و فلسفی در تناقض نیست؟ اساساً چه جایگاهی را برای امامان معصوم علیهم السلام در عالم هستی باید قائل شد؟ این مقاله به روش توصیفی ـ اسنادی برای رسیدن به پاسخ های مذکور، ابتدا با استناد به منابع شیخیه و انعکاس دیدگاه آنها، درصدد تبیین مفهوم علل اربعه از قول شیخیه و در نهایت ابطال این باور بوده و سپس بر اساس ادلة نقلی و عقلی، به دنبال اثبات جایگاهی غیرمستقل و مأذونه از سوی علت العلل برای علل اربعه می باشد.
کلیدواژه ها: شیخیه، احسائی، علل اربعه، علت غیرمستقل، علت معدّه.