معرفت

بسم الله الرحمن الرحیم

سرمقاله

مخترعات نامرئی!

در روزگار ما و برای پاره ای از ما شرقیان هر جا و هر زمان سخن از اختراع و ابتکار رود بی درنگ دیار غرب و مغرب زمینیان تداعی می شوند. تو گوئی در زمین فرنگ جز ابتکار و اختراع نمی روید و این دو نیز جز در آن دیار رشد نمی کند.

طمطراق موشکهای قاره پیما, سفینه های فضائی, سلاحهای هسته ای, دانش کمپلکس کامپیوتر و تکنولوژی اعجاب انگیزه قرن بیستم چنان هیمنه و هستی بهم زده است که مجالی برای روئیدن علامت سوال و زمینه های درنگ و تامل پیرامون آنها د زمین ذهن بسیاری از ما مشرقیان باقی نگذاشته است!

ما هرگز قصد انکار این واقعیتها را نداریم- که واقعیت انکار ناشدنی است- اما از این واقعیت هم نباید غفلت کنیم که محور همه این پدیده های نوین و تحقیقات و مطالعات گسترده, طبیعت مادی و بعد جسمانی انسان است. مدار همه ابتکارات و اختراعات پژوهشگران غربی طبیعت مادی و جهان ماتر یالیستی است. انسان در فضای اندیشه اندیشمندان و دانش دانشیان دیار غرب چونان ماشینی تلقی ی شود که می بایست هر جه بیشتر آن را مجهز نمود تا با استهلاک کمتر تولید افزونتری داشته باشد! و این ,تحقیر ماشین نیست, بل تحدید و- بالتبع-تحقیر انسان است!

می پرسید ما چه داریم؟ آیا در دیار شرق هم اختراع و ابتکاری روئیده است, آیا عللمان و اندیشمندان ما هم دست آوردی برای عرضه دارند؟ آیا فیلسوفان, عالمان و محققان ما نیز سخنی بدیع و ابتکاری تازه برای ارائه دارند, پاسخ مثبت است, اما باید دانست مخترعات اندیشمندان ما نه از آن مقولت است. مگر هر اختراع و ابتکاری می بایست به هیئتی ماری در آید و فقط چشمان ظاهر را خیره کند؟ مگر لزوماً هر اختراع و ابتکاری می بایست آب ورنگی ظاهری و فریبنده داشته و چشمها را پر کند؟! آیا در جهان معقول ابتکار رخ نمی دهد؟ آیا حل معضلات حیات معقول نو آوری نیست ؟ آیا در عالم ریاضیات, هندسه, منطق, فلسفه, انسان شناسی و... سخن تازه گفتن اختراع نیست ؟ حکیمان شرق و اندیشمندان مسلمان ما در هر یک از این مقولات سخن بدیع فراوان دارند و نکات مخترع بسیار آورده اند. بر پژوهشیان حوزه و دانشگاه است که این بدایع را با زبانی بروز به جهان معاصر عرضه کنند و این مخترعات نامرئی را برای ارباب بصیرت مرئی سازند.

اگر می خواهیم هویت فرهنگی و اسلامی خویش را­- کما هو حقه­­- باز یابیم, اگر جویای استقلال فکری و فلسفی هستیم و اگر می خواهیم حقیقتاً به خود باوری برسیم و روحیه ذلت آور از خود باختگی در برابر فرهنگهای بیگانه را از جامعه خویش­- بویژه از طبقه تحصیل کردگان و روشنفکران- بزدائیم, بدون شک می بایست سرمایه های فکری و علمی خود را بشناسیم و قدر و ارج آنها را باور کنیم و این, جز به سر پنجه عالمان پژوهشگر و محققان کاوشگر میسور نیست. نستوهانی که با دقت و حوصله در زوایای کتابخانه ها و مراکز تحقیق به کار پژوهش بپردازند و درهای ناب و درخشنده و گوهر های نایاب را در اعماق فلسفه, عرفان, فقه, اصول, تفسیر, روانشناسی, اخلاق, تعلیم و تربیت علوم سیاسی, حقوق, تاریخ, جامعه شناسی, اقتصاد و سایر رشته های علوم انسانی و اسلامی بچنگ آورند و به ساحل نشینان اقیاموس« معرفت » عرضه نمایند. ان شاء الله.

سر دبیر