معرفت

تدبیر رهبر حکیم در جلوگیری از تحقیر یک ملت عزیز و مقتدر

در سال 1392 و با رأی ملت، دولتی بر سر کار آمد که برنامه ای برای مذاکرات هسته ای با غرب در نظر گرفت تا چه بسا بتواند از طریق مذاکرات 1+5 مشکلات کشور، مخصوصاً تحریم های هسته ای را برطرف کند. رهبری معظم، با تدبیر خود در قالب راهبرد «نرمش قهرمانانه»، زمینه را برای مانور دولت، مهیا کرد. هرچند رهبری مقتدر، چاره کار را در تقویت توانمندی داخلی و تکیه بر آن می دانستند و به غرب و سرانجام مذاکرات بدبین و بی اعتماد بودند. با این حال، برجام، منعقد شد و «تقریباً، که نه، تحقیقاً هیچ»، عاید مردم و کشور شد؛ تحریم ها چند برابر شد و فرصت و زمان از دست رفت. بدتر از همه اینکه با ورود به برجام هسته ای، ملت تحقیر شد. این روند باید متوقف می شد. یک بار دیگر نیز در پیمان سعدآباد، و در حاکمیت اصلاح طلبان هم، روند تحقیر ملت دنبال شد و به همان نقطه ای رسید که اکنون دولت کنونی به آن رسیده است. وقتی ملتی تحقیر شود، لازم می بیند قیام کند تا خود را از تحقیر و اختناق نجات دهد. ملت تحقیرشده و توسری خور، ملت خوار و خفیف شده توسط استکبار و ایادی آن، تا حدی تحمل می کند، اما بالاخره صبر و طاقتش، به سر می رسد و راه خود را، خودش تعیین می کند.
در چنین شرایط و اوضاعی است که رهبر فرزانه و حکیم براساس مشی حکیمانه و مدبرانة مرسوم خویش در شرایط مشابه، رهنمود قاطع می دهند و مردم انقلابی هم به میدان می آیند و با تمام وجود همراهی می کنند تا انقلاب مسیر درست و اصولی خود را با قوت تمام بپیماید و به اهداف والای خود نزدیک و نزدیک تر شود. اولاً، مجلس انقلابی، انتخاب می کنند و سپس رهبری معظم با قاطعیتی، پس از هفت سال تحملِ آزمون و خطا ی دولت، کار را یکسره می کنند. تدبیر رهبری، عیناً تکرار همان تدبیر سال 1383 است که سال پایانی دولت اصلاحات بود: پلمپ های مراکز و تجهیزات هسته ای باید به دست همان دولتی باز شود که توسط همان دولت بسته شده بود. این، دو تجربة دو دولت اصلاح طلب! و تدبیر و امید! بود که برای کشور و ملت و انقلاب ثمره ای به بار نیاورد.
اکنون ماییم و انتخابات ریاست جمهوری جدید. باید رئیس جمهوری انتخاب کنیم که:
ـ به خدا، ایمان و به حقانیت تعالیم اسلامی، باور داشته باشد و تمام تلاش خود را برای اجرای احکام اسلامی به عمل آورد.
ـ مطیع اوامر و نصایح حکیمانه رهبری حکیم باشد.
ـ خودباور و متکی به مردم و توانمندی های داخلی باشد و از ظرفیت مردم در «قوی کردن» دولت و کشور بهره ببرد.
ـ شجاع و اهل تصمیمِ قاطع، به نفع اسلام و عزت کشور باشد.
ـ ظلم ستیز باشد. در مقابل دشمن اظهار عجز و درماندگی نکند.
ـ پی گیر باشد و برنامه ها و طرح های نظام را به بهترین وجه عملیاتی کند.
ـ برنامه منسجمی برای نشان دادن عزت یک ملت داشته باشد.
ـ در مدیریت کشور، ابتکار داشته و نوآور باشد.
ـ ساده نباشد. سهل اندیش نباشد. هواپرست و کم تقوا نباشد.
ـ کشور عزیز و مقتدر خود را درست بشناسد و حامی مردم پابرهنه و مستضعف باشد.
باش تا صبح دولتش بدمد.

دبیرگروه ویژه نامه علوم سیاسی